پیوند قلب– ریه
اگر فرد مبتلا به یک بیماری شدید ریوی باشد که قلب وی را نیز متأثرکرده است مثل فشارخون بالای ریوی (فشارخون زیاد در رگ‌های ریه‌ها) در این حالت فرد باید تحت پیوند قلب-ریه قرارگیرد. این عمل تنها هنگامی صورت می‌گیرد که هیچیک از سایر گزینه‌های درمانی دارویی یا جراحی کارساز نباشد. امکان موفقیت در این عمل زمانی در بیشترین حد خود قرار می‌گیرد که فرد بیمارکمتر از 45 سال سن داشته باشد.
به منظور انجام پیوند قلب-ریه، جراحان، قلب اهدایی و ریه‌‌ها را با نگهداشتن نای، آئورت و اتصالات بین قلب و بزرگ سیاهرگ‌ها (دو سیاهرگ اصلی که خون را به سمت راست قلب حمل می‌کنند) از فرد متوفی جدا می‌کنند. رگ‌های خونی بین قلب و ریه‌‌ها دست نخورده باقی می‌مانند. قلب و ریه‌‌های فردگیرنده نیز از بدن وی جدا می‌شود. سپس ابتدا ریه‌های اهدایی به نای فرد گیرنده متصل می‌شوند، پس از آن قلب به آئورت می‌چسبد و درنهایت رگ‌های خونی متصل می‌گردد.
در دسترس بودن اعضای اهدایی برای یک پیوند قلب-ریه معضلی جدی است، چون ریه‌‌ها در فاصله زمانی کوتاهی پس از مرگ تخریب می‌شوند. گیرنده چنین پیوندی بایستی تا آخر عمرخود داروهای سرکوب کننده دستگاه ایمنی مصرف کند.
تهیه و تنظیم : دکتر اکبر نیک پژوه – متخصص طب پیشگیری و پزشکی اجتماعی